Suzanne – deelnemer
Suzanne (50) is deelnemer bij Enik Recovery College Woerden. “Soms voel ik me bezwaard als ik moet huilen, maar dan denk ik: ‘die emoties zitten er niet voor niets en die moeten eruit.’”
Door Anne Evers
Mijn jeugd was niet stabiel. Ik was ongewenst en ben op mijn veertiende uit huis geplaatst. Daarna had ik een turbulente puberteit. Ik verhuisde vaak en ik was maanden opgenomen. Ik kreeg een fijne pleegmoeder. Zij is nog steeds een stabiele factor in mijn leven. Rond mijn twintigste leerde ik de vader van mijn vier dochters kennen. Onze oudste dochter kwam snel in onze relatie. De relatie liep helaas spaak en mijn dochters kennen ook hun worstelingen. Twee dochters kregen op latere leeftijd de diagnose autisme. Eentje had naast autisme ook anorexia. Zij automutileerde zichzelf.
Mijn emoties mochten er zijn
Als moeder kwam ik na de breuk met de vader van mijn dochters in de bijstand terecht. Ik werkte hard om uit de bijstand te komen. Misschien deed ik wel te erg mijn best. Ik ging een opleiding volgen in de zorg en kreeg een burn-out. Ook kwam ik een tijdje terug in een ingewikkelde relatie terecht met narcistisch misbruik. Het duurde even voordat ik doorhad dat deze relatie ten koste ging van mezelf. Ik werk nu al maanden hard om me aan deze relatie en de gevolgen daarvan te ontworstelen. Enik Recovery College helpt daarbij.
Op een ochtend om 11.00 uur zat ik er helemaal doorheen en had ik een paniekaanval. De praktijkondersteuner van de huisarts had me attent gemaakt op de herstelacademie. Eerst dacht ik: ‘wat heb ik daar te zoeken’. Toen dacht ik: ‘Baat het niet, dan schaadt het niet. Ik ga gewoon tien minuten kijken.’ Ik reed verkeerd en uiteindelijk kwam ik om 11.55 uur aan. Ik was overstuur. Gelukkig bleek dat Enik niet tot 12.00 uur open was, maar ook de rest van de dag. Ik werd met open armen ontvangen. Dus ik ben lang gebleven. Het was fijn dat er een plek was waar ik zo naar binnen mocht lopen en waar mijn emoties er mochten zijn. Het voelde als een warme deken.
Eenzaam als sociaal persoon
Inmiddels kom ik al maanden bij de herstelacademie en het is een tweede thuis. Ik kan en mag hier zijn zoals ik ben. Met of zonder emoties. Soms voel ik me bezwaard als ik moet huilen, maar dan denk ik: die emoties zitten er niet voor niets en die moeten eruit.
Ik heb mijn verhaal eerst aan een peer (gelijkgestemde) verteld. Ook heb ik me meteen opgegeven voor mindfulness. Ik kom niet alleen voor een kop goede koffie, maar ook voor de werkgroepen bij de herstelacademie. Door de relatie waar ik in terecht ben gekomen en een verhuizing ben ik mijn netwerk kwijtgeraakt. Ik ben heel eenzaam geworden terwijl ik juist een sociaal persoon ben.
Wat kan ik zelf doen?
Door bij Enik te komen, ben ik onder de mensen met gelijkgestemden. Soms is het fijn om te delen en soms is het juist fijn om helemaal niets te vertellen. Nog steeds ga ik door een diep dal. Ik zit in de laatste fase van een ingewikkelde scheiding.
Vanmorgen heb ik de WRAP training gevolgd bij Enik. (WRAP staat voor Wellness Recovery Action Plan waarbij je een plan maakt voor je eigen welbevinden.) Het thema was de gereedschapskoffer. Wat kan ik zelf doen om goed voor mezelf te zorgen? Mijn koffer zit aardig vol. Terwijl ik niet kan bedenken wat voor mij gereedschap is als ik in mijn eentje thuis op de bank zit. Dan heb ik een gedachte als: ‘Ik kom er niet. Ik ben vijftig en mijn leven is een grote puinzooi.’ Bij Enik denk ik ‘Ik ga er wel weer komen’.
Enik is laagdrempelig
Deelnemers pikken veel van elkaar op. Ook werd ik uitgenodigd door een andere deelnemer om mee te gaan wandelen. Ondanks dat ik worstel, doe ik bij Enik veel nieuwe contacten op. Ook al kom ik voor mijn eigen problemen, soms kan ik bij iemand anders een hand op de schouder leggen. Door over en weer ervaringen te delen met elkaar, steun je elkaar. Ik vind het fijn als ik merk dat ik ook van toegevoegde waarde ben voor een ander. Het draait om geven en ontvangen.
Iedereen worstelt met dingen in zijn leven. Zeker als je binnen de GGZ op een wachtlijst staat en je geen uitweg meer weet. Enik is laagdrempelig. Je kunt gewoon binnenlopen, maar ook vertrekken wanneer je wilt. Zelf denk ik dat eenzaamheid een groot thema is in onze maatschappij. In ieder geval in mijn leven. In de toekomst hoop ik op een stabiel en gelukkig leven voor mij en mijn dochters. Bij Enik kun je mensen in je hart sluiten omdat je elkaar helpt met het dragen van koffers bagage.